به گزارش عیارآنلاین، به نقل از پایگاه خبری menafn، دیلان هافمن مدیر موسسه‌ی SXTC که مدیریت پارک ملی یلواستون را نیز بر عهده دارد معتقد است؛ باید برای استفاده از مراتع به روش‌های قرون گذشته بازگشت زیرا حفظ پایداری خاک و مراتع در این روش‌ها بسیار مناسب است و تعادل اکوسیستم حفظ خواهد شد.
این صحبت‌ها در خصوص ناحیه‌ی ایندلند مونتانا است که در شمال این ایالت قرار داشته و یکی از چهار چراگاه بزرگ آمریکا به شمار میرود که مساحت آن حدود ۳۵ هزار جریب است. در این چراگاه پروژه بهبود سلامت خاک و تعدیل انتشار کربن برای مقابله با تخریب منابع خاک و آب در حال اجرا است. هافمن به ایده استفاده از برنامه‌های چرای دام در علفزار بسیار علاقه‌مند است و معتقد است که برنامه‌های موسسه‌ی WSE که یک موسسه‌ی غیرانتفاعی برای حفاظت از مراتع و علفزارهای طبیعی، اکوسیستم‌ها، فضاهای باز و سکونتگاه‌های طبیعی است، برای حفاظت پایدار و اقتصاد روستایی بسیار مفید خواهد بود. این پروژه در همین سال توسط WSE، زانترا و موسسه‌ی انرژی بومی راه‌اندازی شده است.
روش چرای متراکم و چرای چرخشی سریع
در بخشی از این پروژه که با عنوان پروژه بهبود چرا در مونتانا (Montana Improved Grazing Project) نامیده میشود، مرتعداران توافق کرده‌اند که از روش‌های مدیریت علمی مراتع با هدف بهره‌برداری پایدار از مراتع استفاده نمایند که شامل چرای متراکم (High intensity) و چرای چرخشی سریع (Rapid Rotational Grazing) میباشد. بدین معنی که چرای دام در مراتع موقت کوچک (حدود ۲۵ جریب) برای دوره کوتاه انجام گیرد و سپس علف‌ها تا زمان رشد کامل رها شوند. هافمن تأکید میکند که تأثیر این نوع چرا شبیه اثر چرای گاومیش‌های مهاجر میباشد که صدها هزار سال مورداستفاده قرار گرفته است. در این روش، علوفه در چراگاه در زمان مناسب به‌طور کامل مورد استفاده قرار گرفته و به آن فرصت داده میشود تا در فصل رشد بزرگ شده و برای چرا در سال بعد آماده گردد. علف‌ها در تکامل هم‌زمان با دام‌های وحشی این قابلیت را پیدا کرده‌اند تا خود را با چرا و استراحت تا زمان رشد و تکثیر تطبیق دهند و این روش یک روش کاملاً طبیعی و پایدار است.
حدود نیمی از زمینهای ایالات جنوبی آمریکا برای چرا مورد استفاده قرار میگیرد
این برنامه برای نخستین بار در آمریکا اجرا میشود و پتانسیل بسیار زیادی دارد. حدود ۴۱ درصد زمینهای ۴۸ ایالات جنوبیتر به‌عنوان چرا و تغذیه دام مورد استفاده قرار می‌گیرند. اگر در مقیاس جهانی نگاه کنیم، دام‌ها و مصارف مربوط به دام‌ها مسئول ۱۴.۵ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند. تحقیقات جدید نشان میدهد که استفاده از چراگاه‌ها میتواند برای جذب کربن اتمسفر بسیار مؤثرتر از جنگل‌ها باشد. از همین رو، هدف این برنامه جبران خسارت‌های وارد شده به اکوسیستم است. طی ۲۰۰ سال گذشته چرای نادرست در مراتع باعث افزایش سطح زمینهای لخت شده و گیاهان یک‌ساله علفی از بین رفته‌اند که به‌نوبه‌ی خود امکان نگهداری آب را کاهش داده و میزان تولید در مراتع نیز در همین راستا کاهش پیدا کرده است.
برنامه Help Build و آموزش مرتع‌داری اقتصادی در آمریکا
موسسه‌ی انرژی بومی برنامه‌ای را تحت عنوان Help Build راه‌اندازی کرده که طی آن آموزش‌هایی به مرتعداران داده میشود و اعتبار در اختیار آنها قرار میگیرد که برای بهبود فنس‌کشی و ایجاد زیرساخت‌های آبیاری از آن استفاده کنند. به گفته‌ی جف برنیک- رویس موسسه‌ی انرژی بومی – این کار باعث میشود تعداد چراگاه‌ها افزایش یافته، اندازه چراگاه‌ها کوچکتر شده و فشار روی یک چراگاه کاهش پیدا کند، در واقع فشار چرا به‌جای اینکه به یک ناحیه وارد شود در نواحی مختلفی که با چرای چرخشی مدیریت میشوند پخش میشود. بدین ترتیب چراگاه‌های بیشتری فرصت استراحت پیدا میکنند و امکان احیای آنها فراهم میآید. مضافاً اینکه شروع جریان مالی در چراگاه‌ها باعث جذب سرمایه‌گذاران شده و اقتصاد روستایی تقویت میگردد.
مشوق‌های مالی دولت آمریکا برای توسعه مرتع‌داری
پنج سال پس از شروع این برنامه‌ها برنامه، میزان جذب کربن مورداندازه‌گیری قرار میگیرد و بر اساس میزان کربن جذب‌شده در خاک به مرتعداران مبالغی پرداخت میگردد. جزء کلیدی در این برنامه، تعهد مرتعداران به اجرای برنامه در مدت ۳۰ سال میباشد. تغییر عملیات تنها به مدت یک سال میتواند تأثیرات مورد انتظار را از بین ببرد. مرتعداران باید از جان‌ودل قبول کنند که برای سه دهه به این برنامه متعهد خواهند بود.
حسن این برنامه برای مرتعداران وجود یک منبع درآمد جدید است. به‌طوری‌که با افزایش میزان جذب کربن در خاک میزان درآمد آنها نیز افزوده میشود. به‌عبارت‌دیگر، مرتع سالمتر با درآمد بیشتر مرتعداران همبستگی دارد و این کار نیز به‌نوبه‌ی خود امکان افزایش تراکم چرا در علفزارها را برای آنها فراهم میکند و میتوانند گوشت بیشتری تولید و منافع بیشتری را حاصل نمایند. مضافاً اینکه ارزش زمین آنها نیز طی زمان افزایش پیدا میکند. زیرا مراتع سالمتر قیمت بالاتری هم دارند.
از طرف دیگر، احیای مراتع برای ساکنان طبیعی مرتع یلواستون نیز مفید خواهد بود. در این ناحیه حیواناتی مثل گوزن، قوچ، گرگ، ماهی قزل‌آلای رودخانه و گونههای دیگری زندگی میکنند که میتوانند از تنوع حاصل‌شده از احیای مراتع بهره‌مند شوند. همین موضوع میتواند جوامع محلی را از بابت درآمدهای حاصل از گردشگری، فعالیتهای فضای باز (مثل ورزش) و … غنی کند.
منبع خبر:
https://menafn.com/1098776160/Montana-Welcomes-Back-the-Prairie-Grass